گچبری گچی و کابرد آن در زمان معاصر
گچبری سنتی
گچ به عنوان مصالح ساختمانی ، یک دیوار پوش بادوام ، جذاب و مقاوم در برابر هوا است. از آن به طور سنتی به عنوان پوشش داخلی و خارجی استفاده می شد که در یک یا دو لایه نازک مستقیماً روی یک سطح سنگ تراشی ، آجر یا سنگ جامد اعمال می شد. پوشش نهایی معمولاً حاوی رنگ انتگرال بود و به طور معمول از نظر ظاهری دارای بافت بود.
سپس با معرفی و توسعه چوب های سنگین و روش های ساختاری سبک چارچوب سبک ، گچبری برای این کاربرد جدید با افزودن یک شبکه آرماتور یا توری ، متصل شده و بین اتصالات سازه ای و با افزایش ضخامت و تعداد لایه ها سازگار شد. از کل سیستم توری پشتیبانی از گچ مرطوب و مقاومت در برابر کشش را به گچ و شکننده اضافه کرد. در حالی که افزایش ضخامت و تعداد لایه ها به کنترل ترک خوردگی کمک می کند.
گچ های اجرا شده و توری های آن
کاربرد سنتی گچ و توری در سه لایه است. دو لایه پایه گچ یا به صورت دستی اجرا می شوند یا به روش اسپری ماشین انجام می شوند. پوشش پایان می تواند ماله صاف و یا اسپری شود.
در اصل مواد توری ، نوارهایی از چوب بود که به صورت افقی روی دیوار نصب شده بود و فاصله هایی بین آن بود که تا زمان پخت ، گچ مرطوب را پشتیبانی می کرد. این روش به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت.
در دیوار های دیوار خارجی ، از توری که بر روی آن نمد و آغشته به آسفالت یا ورق کاغذ مقاوم در برابر هوا نصب می شود که از قاب محافظت می کند در برابر رطوبت قابل عبور از گچ متخلخل محافظت می نماید .
پس از جنگ جهانی دوم ، معرفی مش سیم فلزی یا تور ، جایگزین استفاده از توری چوب شد. گالوانیزه سازی سیم آن را در برابر خوردگی مقاوم کرده و برای کاربردهای دیوارهای خارجی مناسب است. در آغاز قرن بیست و یکم ، این روش “سنتی” از توری مش سیم و سه لایه گچ خارجی هنوز به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد.
در برخی از مناطق ایالات متحده (کالیفرنیا ، نوادا ، آریزونا ، نیومکزیکو و فلوریدا) ، گچ برجسته ترین نمای بیرونی برای ساخت و سازهای مسکونی و تجاری است. نمای خارجی گچ (با داخل قاب چوبی) در دهه 1970 با افزایش هزینه های سنگ تراشی ، به یکی از گزینه های محبوب در جنوب غربی ایالات متحده تبدیل شد.