نقش گچبری در معماری شرقی و غربی
هنر یونانی-بودایی در افغانستان مدرن و شمال پاکستان ، در صومعه ها و معابد گچبری از مجسمه های بنای یادبود سه بعدی و همچنین نقش برجسته ها استفاده گسترده ای کرد. این گچبری ها را معمولاً از مدلی خشن بر روی چارچوبی تراشیده و سپس رنگ آمیزی می کردند. تکنیک های مشابهی برای مجسمه هایی در اندازه واقعی که تزئینات گوپورام های معابد هندو در آسیای جنوبی مدرن را انجام می دهند استفاده می شود.
از آنجا که از گچبری را می توان برای تزئینات و همچنین نمایش مجازی استفاده کرد ، پیوندی گذرا و ایده آل از جزئیات معماری به نقاشی های دیواری مانند سقف های معمولی Baroque trompe-l’œil مانند کارهای مدرسه Wessobrunner فراهم می کند. در اینجا ، معماری واقعی کلیسا از لحاظ بصری به معماری آسمانی با تصویر مسیح ، مریم مقدس یا آخرین قضاوت در مرکز آن گسترش یافته است. از گچ برای شکل دادن یک گسترش نیمه پلاستیکی از معماری واقعی استفاده می شود که در معماری نقاشی شده ادغام می شود.
دکوراسیون گچبری به ظاهر باروک به دلیل ظاهر “اشرافی” آن اغلب در آپارتمان های طبقه بالا قرن 19 و اوایل قرن 20 استفاده می شد.
از دهه 1920 ، گچ ، به ویژه در تحقق نئورنسانس و نئوباروک ، در بین معماران مدرن در برخی از کشورها به طور فزاینده ای محبوب نبود ، و در نتیجه نه تنها ساختمان های جدید بدون گچ بلکه یک حرکت گسترده برای حذف گچ ایجاد شد.
گچبری هنوز در دهه 1950 برای تزئین اتصالات بین دیوارها و سقف ها در داخل خانه ها به فرم های قالبی استفاده می شد. این رنگ معمولاً همان رنگ سقف بوده و در طرحهایی که از ریل تصویری یا ریل موش استفاده می شده استفاده می شده است.